The making of... Mother Nature Reconnected.  "The attitude of gratitude."

Wat een zalige reis...

Wat startte als een storm van gevoelens en emotionele, fysieke en mentale deugden en pijnen...waarin ik gebukt liep onder de de gevolgen van een overdosis aan een levenslange stress en een duidelijke boodschap van Moeder Natuur...De ziekte van Lyme.

Vormde zich om naar een wereld van een innerlijke rust, die mij elke dag, het meeste van de dag, een dankbare glimlach op mijn gezicht tovert. Onbalans is een deel van balans.

Elke dag heeft momenten van intens geluk, wanneer je bereid bent ze zien en te voelen.

Dankbaarheid...

Wat is het eigenlijk?

Wanneer ik geniet van het gevoel van dankbaarheid, voel ik mij licht.

Een glimlach overspoelt mijn hele zijn.

Het kan een moment zijn dat ik geniet van focussen op een ademhaling.

Of aan het genieten ben van het aanzicht van een boom, dansend op het ritme van de wind.

Of wanneer ik, gelijk gisteren, tijdens een fijn diner met een vriend, om moment mezelf betrapte op het hardop hmmmm-men, genietend van de heerlijke pasta die ik genoot.

Wanneer de dame van het restaurant mij vroeg of alles naar wens was, kon ik niet anders als antwoorden met.....hmmmm, met een glimlach en mijn ogen dicht.

De prachtige zonsopgang die ik elke dag kan genieten.

En ook zelfs tijdens of na een moment van pijn, kon ik steeds genieten van het gevoel en de emotie en het gevoel van dankbaarheid.

Ik geloof en weet dat wanneer je het gevoel van dankbaarheid kan ervaren, ook in de donkere en pijnlijke momenten van jouw leven, dat je pas volledig van dit leven kan genieten.

Dat besef gaf mij altijd kracht om mijn weg te blijven wandelen.

En toch kwam mijn gevoel van dankbaarheid niet vanuit het proces van een innerlijke reis naar rust, maar vanuit een innerlijke reis van aanvaarding dat mijn pad mijn pad was, hoe pijnlijk ook.

Dit was mijn leven...pijn.

Ik was op mijn pad gesetteld, wat ik perfect kende, in de wereld waarin ik leefde.

Ik leefde al 37 jaar in donkere energie en wanneer je lang genoeg leeft in iets, dan ken je jouw weg.

Het is wie je bent op dat moment in tijd...en zelfs krijg je de kans om te genieten van al dat moois.

Je stopt met genieten omdat de pijn van de confrontatie te intens was. 

De goede en heerlijke herinneringen worden in een doosje gestoken....met een slotje op.

Je word verblind door het teveel aan Water, lucht, aarde en vuur binnenin jezelf.

Van het moment dat ik kon lezen als kind, dook ik in de boeken van alles wat te maken had met het innerlijke van de mens, de psyche en alle concepten die zich daarin aansloten.

Ik wou begrijpen hoe " een mens in elkaar zit" en leeft in al zijn vormen en maniertjes en de connectie met ons Moeder Natuur.

Ik herinner mij nog heel goed, de dag in 2012, dat ik een innerlijke stem voelde en hoorde.

Wanneer je je jezelf zo blijft pushen voor het leren begrijpen wat je al weet, maar het simpelweg niet wilt aanvaarden of steeds maar alles doet op zoek naar  goedkeuring anderen te vinden, terwijl ze in jezelf zit, dan krijg je sefjes een boodschap van Moeder, waar je vanzelf van blijft zitten om even goed de tijd te nemen om over jouw leven na te denken.

De theoretische kennis was overvol aanwezig.

De confronatie en aanvaarding hierin...die weigerde ik koppig omdat ik het simpelweg niet kon geloven.

Wanneer je goede dingen geeft, komen ze terug naar jou...Juist?

En "koppig als ik was"...

Bleef ik doordoen gelijk ik als zo lang gewoon was.

Ik werd zelfs nog erger.

Mijn vader was net gestorven en door mijn Ptss had ik net een periode van 3 jaar afscheid nemen achter de rug. Ik wou het niet voelen.

Door de opvoeding die ik genoten had, leefde ik in een constante staat van alert zijn.

Ik kon het niet meer verwerken, ik zat vol.

Maar vond te kracht om nog maar eens door te zetten.

Mijn emoties en gevoelens werden steeds in mijn innerlijke wereld beleefd.

Zelden of nooit toonde ik ze verbaal aan de buitenwereld.

Een geheim was een geheim, en ik had door de jaren heen leren leven met het feit dat waar ik door ging niet belangrijk genoeg was om aandacht aan te schenken.

Maar Moeder Natuur is een doorzetter en wanneer ze je iets wilt leren, zal je het leren.

Ik voelde het komen, het moment dat alles in elkaar ging storten, dat ik in elkaar ging storten.

Sterk als ik was, toen nog op een zelfdestructieve manier, beet ik door en pakt de stukken die afbrokkelde terug bij elkaar, en ging maar door.

Niet lang lang later was het er...

De boodschap van Moeder Natuur, dat het tijd was, dat ik eens even moest gaan zitten en mijn leven eens goed moest onder de loep nemen.

Een teekje, nog een 4 mm groot... kreeg mij neer.

4 mm.

Letterlijk neer, horizontaal in de zetel.

En dan zeggen dat de kleine dingen geen betekenis hadden, dat werd me toch gezegd.

Zelfs al sprak ik het tegen.

Op dat moment in tijd werkte ik als dierenartsassistent, een enorm mooi en dankbaar werk is.

Zelfs in de moeilijke en ronduit harde momenten, ik was gepassioneerd door mijn werk.

Daarnaast had ik mijn schildersbedrijf, waarin met veel liefde en precisie mensen hun "thuisjes" omtoverde naar nieuwe energie en nieuwe kleuren.

De uren die ik spendeerde met werken waren moordend voor het lichaam.

Ik deed het echter zo graag zowel uit liefde als vanuit de boosheid en het verdriet, dat ik jarenlang had ingeslikt...Ik was onstopbaar.

Tot dat teekje mij kwam begroeten.

Het was de start van een lijdensweg, waarvan ik niet eens kan beschrijven, hoe intens ik ze voelde in elke cel van mijn gedachten, lichaam en de leegte van een zo goed als verdwenen ziel, die langzaam stapje per stapje nog meer van mij weg ebte. 

Me noemt het een spirituele dood.

De Ptss, als gevolg van mijn verleden, waar ik rust in gevonden had door aanvaarding en dankbaarheid naar het verleden, knalde mij neer als nooit ervoren.

De gevoelens en emoties, die ik jarenlang ingehouden had naar de buitenwereld, moesten eruit.

Ze moesten eruit want er was geen plaats meer vanbinnen.

En niet eruit op de manier dat ik altijd gedaan had, vluchten in werk.

Nee....Mijn lichaam was neer.

De borrelia-bacterie die door mijn bloed stroomde, weerhield mij om alles wat ik meedroeg nog langer te ondergaan binnenin mezelf.

Dus ik besliste, met heel wat tegenzin en vooral een gebrek aan energie, een innerlijke reis te maken.

Een reis waarvan ik wist hoe ze zou verlopen omwille van het feit dat ik mijn proces in dit leven van naaldje tot draadje kende.

Ik wou er gewoon niet door.

Het was pijnlijk en confronterend.

Het hield onder meer in, dat ik moest aanvaarden dat ik net 37 jaar van mijn leven, een geheim had stilgehouden, dat in feite nooit een geheim geweest was.

Ik voelde mij verraden op een manier dat ik simpelweg niet kan beschrijven.

37 jaar van mijn leven had ik gewerkt, afgezien en hopen van marathons gelopen zoekende naar manieren om het geheim geheim te houden en mezelf teniet te doen.

En voor wat?

Voor een geheim dat iedereen al wist? Een geheim wat geen geheim was??

Ik kan je niet een beginnen te beschrijven hoe intens het gevoel van verraad was, ook al kwam het van een plaats van angst en werd ik geliefd op een eigen manier.

En vooral het besef van hoe onbelangrijk ik was in dit stuk van het leven dat ik genoot.

Ik had niet eens meer de kracht om mijn camera vast te nemen.

Mijn camera was altijd hetgeen geweest dat ik als instrument gebruikte om de dingen des levens te aanzien, te verwerken en los te laten.

En dat alles vergezeld met de ziekte van Lyme. 

En dat was voor mij helemaal het einde van mijn oude ik.

En de start van een innerlijke reis die zich omvormde naar mijn Mother Nature Reconnected project.

Een innerlijke reis, die vandaag nog steeds onderweg is, uiteraard omgevormd naar een rustige genietende reis gevuld met dankbaarheid.

Een reis die mij in 2018 bracht naar de oever van de Ourthe en zich omvormde naar mijn project "Mother Nature Reconnected".

Een reis die mij "My inner voice" wakker schudde op een manier dat ik bereid was om te luisteren.

Deze reis bracht stapje per stapje, deeltjes van mijn ziel terugbracht naar mezelf in wie ik ben 

genietend van "The attitude of gratitude".

Een project met als doel om door middel van fotografie om blijvend genezing aan mezelf te geven en anderen te helpen versterken om genezing in zichzelf te vinden door het vastleggen van een proces waarin met " De oude ik" laat groeien tot "Wie je bent".

Meld je vrijblijvend aan, zodat we in connectie kunnen blijven en ik jou persoonlijk kan uitnodigen op de fototentoonstelling van mijn werken.

Je kan dit doen aan de toppagina bovenaan recht bij "Sign in You beautiful Soul".

Fran