Is een Empath zijn werkelijk zo mooi?

Ben jij een Empath of een Empathisch persoon?

Wat is Empathie:

Het zich kunnen verplaatsen in anderen draagt bij aan het kunnen begrijpen van emoties, pijn en communicatie van anderen . Empathie steunt  op goed 'lezen' of verstaan van verbale en non-verbale communicatie van anderen. Een gevoel of beleving van empathie komt automatisch bij een goede ontwikkeling van het menselijk brain dewelke start tijdens de kleuterperiode.  Een beleving van  Empathie omvat zowel een cognitieve als een affectieve component.

Wat is een Empath:

Er is eigenlijk geen definitie van een Empath omdat je enkel een persoon met een empathisch vermogen kan zijn.

De harde waarheid van iemand die een Empath genoemd wordt, is dat dit een persoon is die tijdens zijn jongste levensjaren, een zeer traumatische mishandeling heeft ondergaan.

Mishandeling, emotioneel al dan niet fysiek, dat jaren en jaren voortgaat, tot soms v er in de "volwassenheid".

Het is in feite een gebrek aan de mogelijkheid om een eigen identiteit te ontwikkelen en op deze manier de identiteit, de gevoelens van een ander persoon, overnemen...

Ik neem mezelf als voorbeeld.

Ik doe dit, zonder enige schuld te schuiven naar de mensen die mij opgevoed hebben. Ze hebben steeds gedaan wat in hun eigen mogelijkheden lag en ik hou van hun. Inmiddels is deze band heel mooi geworden door de kracht van begrip en vergeving.
Ik heb een hele fijne band met zowel mijn moeder als mijn Pake.

Met mijn papa  ook nog, op een ander niveau welliswaar.

Ik was een Empath. 

Zelfs zomaar over de straat lopen was voor mij een zeer intense ervaring waarin ik zowel de mentale als de fysieke pijn van anderen kon voelen alsof ze van mezelf waren. de helft van de tijd wist ik niet eens of het mijn eigen pijn was of dat het de pijn was van iemand anders, dat ik elke dag meedroeg.

Ik had, en heb nog steeds het vermogen van de pijn van anderen op een afstand te voelen, zonder dat ik ze zie.

En dan bel ik even om te vragen hoe het met ze is.

Men staat daar regelmatig van versteld terwijl het voor mij de normaalste zaak van de wereld is.

Door de jaren heen heb ik kunnen scheiden welke gevoelens en pijnen van mij zijn en kunnen loslaten wat niet van mij is door enkel empathisch te zijn, gebasseerd op wat ik voel.

Reeds van zeer jong voelde ik dat ik ergens terecht was gekomen waar de energie bijzonder zwaar was.

Omdat ik reeds van de eerste herinneringen gefascineerd werd door het menselijke gedrag, daarom niet uit plezier maar eerder uit het proberen begrijpen ervan. Ik vond het zo raar dat mensen elkaar zo konden pijn doen, terwijl ik helemaal verwonderd was van al dat mooie dat ons Moeder Natuur met ons deelde.

Als kind was ik de drager van een familiegeheim, dat op elke mogelijke manier beschermd moest worden.

Zelfs als dit betekende dat dit ten koste ging van de ontwikkeling van een eigen  identiteit.

Deze ontwikkeling werd dan ook op alle mogelijke manieren geblokkeerd.

Wat begrijpelijk is want van zodra ik kon communiceren, kon ik het geheim vertellen.

En dat...Dat was strikt verboden.

Ik woonde in een huis dat gesplitst werd door een trap.

Boven leefden mijn broer en mijn Pake, beneden woonden mijn mama en ik.

Een trap die niet zomaar een trap was...Het was de scheiding tussen 2 werelden. 

Er werd door de volwassenen in dit huis, niet gesproken.

Als er gecommuniceerd werd, was dat met zowel verbale als fysieke agressie.

Ik, een kind dat vanaf de leeftijd van ongeveer 6 jaar, de boodschapper was tussen deze 2 werelden.

De slaapplaatsen van mijn mama en ik waren enkel jaren boven.

Tot mijn mama haar slaapkamer beneden maakte, de mijne bleef boven.

Ik was het kind van mijn mama en haar grote liefde.

Mijn papa, helaas overleden in 2012 aan darmkanker met uitzaaiingen naar de lever.

Thuis gelden zeer aparte regels.

Ik geef er  1 als voorbeeld, om de sfeer waarin ik opgroeide naar voren te schuiven.

Wie het eerst thuiskwam, kon binnen.

Wie laatst thuiskwam, moest maar ergens anders gaan slapen.

Mijn moeder was er zeer strikt in, terwijl ik mijn broer in de verte in het zachte licht van de straatverlichting zag staan.

Mijn Pake was wat losser.

Van hem mocht ik binnen.

Hoe ging dat?

De metalen voordeur werd op een kier gezet, bijna zo breed als ik was.

Ik moest er mezelf dan doorwringen, als kind van 5 jaar, terwijl de ene volwassen de deur dichtduwde en de andere deze open wilde duwen.

Menige keren zat ik geklemd tussen deze deur.

De keren dat mijn mama probeerde binnenkomen, werd ze zo "platgeduwd" dat ze blauwe armen had.

Als kind verzorgde ik haar....metaal en fysiek.

De blauwe plekken die ik had, werden niet gezien.

Dit is één van de gebeurtenissen in het huis waar ik opgroeide.

het was een bijna dagelijks tafereel.

Het is een heel variabele verzameling van gebeurtenissen en regels.

Als kind was ik vrij gemakkelijk te controleren, het enige wat ik deed was continu versteld staan, ik was een stil kind.

Wanneer ik een cadeau kreeg bij mijn verjaardag, duurde het uren voor ik het aannam, laat staan opendeed.

Ik kon maar niet geloven dat dit voor mij was.

Ik was onzichtbaar, en hoe kan iemand die onzichtbaar was, nu een geschenk krijgen?

Ik snapte het gewoon niet.

Het ene moment moest ik achter de bestuurderszetel van de auto van mij  paap en mijn pake, opgerold zitten met een duwende hand op mijn hoofd, tot we de hoek omwaren.

De andere moment, was er een verjaardagfeest en stond ik even in het licht.

Kaarsjes uiblazen...dat was een ramp.

Ik durfde het simpelweg niet. Ik was bang.

Het was mijn 5e verjaardag.

Ik herinner mij zo goed, dat mijn buurmeisje simpelweg niet begreep waarom ik niet blij was op mijn eigen verjaardagsfeestje.

En dat is hoe ik langzaam een Empath werd.

Emphatisch was en ben ik steeds gebleven.

Een Empath echter, is iets wat je wordt als gevolg van het niet mogen ontwikkelen van een eigen mening of keuze, een eigen identiteit, op elk gebied van jouw leven.

Je leeft en voelt de gevoelens en pijn van anderen en je probeert ze te helen...

Omdat je zo verlang naar de erkenning van jouw eigen pijn.

Dat is een Empath...

Het is een verschrikkelijke manier van leven, wanneer je niet begrijpt wat er met je gebeurt. 

Maar je kan je het ook omvormen tot een gave.

En dat...

Dat is een mooi geschenk.

"Your Voice".

"Mother Nature Reconnected" 

Meld je vrijblijvend aan, zodat we kunnen verbinden en ik jou persoonlijk kan uitnodigen op de "Ziels-tentoonstelling" van Mother-Nature Reonnected".